kıssadan hisse

adamın biri fırına ekmek almaya gider, fırıncı bi bakıyor adam o kadar hoş sohbet biri ki konuşmaya başlıyorlar. bu arada fırıncıyla adam sohbet ederken fırıncı gelene ekmek veriyor gönderiyor gidene ekmek veriyor gönderiyor. adamda hayıflanıyor 'ya gelene ekmek veriyor gönderiyor sabahtan beri beni de burda lafa tuttu' (bkz: Mevlan'a diyor ki) halbuki bilmez ki fırıncı fırında pişen en taze ekmek için onu bekletiyor. yaşamda böyledir bazı şeylerin zamanı oldugunu ya da daha iyisi için bekletildiğimizi bilmeyiz.

Az önce benim hocam YouTube kanalındaki Zeynep Salman İçli hocanın öğretim yöntem ve teknikleri videolarını bitirdim. Videonun sonunda güzel bir hikaye anlattı ve bu hikaye çok hoşuma gitti. Hem o hikayeyi anlatır hem de biraz içinde bulunduğum süreç hakkında bir şeyler yazar kendi kendime motivasyon veririm diyordum. Bir de baktım ki bu başlığın ilk ve tek entrysi benim anlatacağım hikaye :)) güzel bir tesadüf oldu.. Muhtemelen siz okudunuz da geldiniz. Her ne kadar biz hep olumsuz kısmından baksak da aslında bu taraftan da bakmak gerekiyor. Daha iyisi bizi bekliyordur belki. Biz buna inandığımız zaman hayat daha da anlam kazanıyor. Bazıları diyebilir ki he he sen bekle kesin güzel şeyler olur sadece kendini kandırıyorsun. Bak işte bu da senin bakış açın, eğer sen böyle düşünmekten mutluysan sen de öyle düşün ne olacak. Umarım her şey bizim şu an göremediğimiz ama bizim için daha hayırlı olan kapılara çıkar. Hayat mücadele hayatı umarım bunu da kaybetmeyelim. Karşılaştığımız iyi insanları kaybetmeyelim ve birbirimizi geliştirelim. Her zaman sağlıklı ve huzurlu yaşayalım, zorlukları atlatıp hedeflerimize ulaşalım inşallah. (bkz: gece duygusallığı) (bkz: sabah Ebu Cehil'e dönüşmek)

Vaktiyle Cavlakiye tarikine mensub olmaya hazırlanan bir derviş berbere gidip: – Vur usturayı Berber efendi, der. … Berber dervişin saçlarını kazımaya başlar ve diğer tarafa usturayı vuracakken, mahallenin kabadayısı içeri girer. Doğruca dervişin yanına gider, başının kazınmış tarafına sert bir tokat atarak: – Kalk bakalım kabak, kalk da tıraşımızı olalım, diye bağırır. ‘Dövene elsiz, sövene dilsiz’ olan, halktan gelen her şeyin Hak’tan geldiğine inanan derviş, sabreder. Fakat kabadayının tıraş esnasında da dili durmaz, sürekli alay eder derviş ile: ‘Kabak aşağı, kabak yukarı.’ Nihayet tıraş biter, kabadayı dükkandan çıkar. Henüz birkaç metre gitmiştir ki, kontrolden çıkan bir at arabası yokuştan aşağı hızla üzerine gelerek kabadayıyı altına alıp sürükler. Arabanın oku göğsüne saplanan Kabadayı oracıkta feci şekilde can verir. Gürültüye hızla dışarı fırlayan Berber gördüğü manzara karşısında afallayarak dönüp dervişe bakar, sorar: – Biraz fazla olmadı mı derviş efendi? Derviş düşünceli bir şekilde cevap verir: – Vallahi gücenmedim ona. Hakkımı da helal etmiştim. Gel gör ki, kabağın da bir sahibi var. O gücenmiş olmalı! Ne demiş Yunus Emre; Olsun be aldırma Yaradan yardır… Sanmaki zalimin ettiği kârdır… Mazlumun ahı indirir şâhı… HER ŞEYİN BİR VAKTİ VARDIR… Bazen ilahi adaletin tecellisi zaman alıyor insan sabırsızlanıp yanlarına kaldı sanıyor ama elbet çıkıyor o ah.Yakın çevremden çok sevdiğim bir abla dün gece kendi hayatından bir kesit anlattı ilahi adalet 15 sene sonra tecelli etmiş ama öyle bir etmiş ki insan hayret ediyor olay bana bu hikâyeyi hatırlattı siz Allah'a bırakınca Allah yanlarına bırakmıyor :)